وريا ڌڻ وٿاڻن، ملِيو سِجُ لڪن سان،
ڀري پاندُ موٽيس، مان پيرُن پڪن سان.
ڦٽو سِجُ؛ اڃا ماڳ مارُنِ اڳاهُون،
پُڳو چنڊُ سفرِ ۾، نه ٿَر جي ٿَڪن سان.
اچو ساٿُ تن سان، سلهاڙي اُٿي پئون،
اجهو ڪوٽ ڪيريا، ڌراڙن ڌڪن سان.
الائي ته ڇو رات مُون ائين سوچيو!
ستارا-سنجها، ڄڻ چَڪِيلَ ڳل چڪن سان.
نه ڪيڏي ته ساواڻ ۾ سُونهن آهي،
ٻُسِي ڪڙ پيئي سُونهي ڦلاريل اڪن سان.
رجيا هارِينُ جا مُهانڊا مکڻ جيئن،
کڻي کاڄ آيون، سنگهاريُون ڍڪن سان.
هُو هِڪُ هِڪُ ڪري روز ماڻهو ٿو ماري،
جو سوچي ٿو پورو نه پوندسُ يڪن سان.
جيئَن ڀُونءِ ڀاڳيا بندن ۾، چوين تُون!
نَٿو مَالُ ڀاڳين جو سُونهي ڍڪن سان.
اسان داوَ تي آ جياپو لڳايو،
گهُرين پيارُ تُون، پرينءَ جو ٽڪن سان.
نه ڌرتي جُوئا جو اڏو آ وسيم،
جو جيتي وڃي ديسُ آمر ڇڪن سان.