جڏهن ڀي اسانجا
اڻ جهل قدم
پنهنجي محبوب جي گهر ڏانهن ويندڙ
راهن مٿي،
وڌڻ ٿي لڳا،
۽ جڏهن ڀي اسان
پنهنجي نيڻن ۾ اٽڪيل
اڌورا خواب،
سينگاري، سجائي
ساڀيان جي لاءِ
اماڻڻ گهريا،
تڏهن ئي،
اسان جي جوانيءَ سنديون
سموريون خوشيون،
اوهان جي ئي رسمن جي
سياهه بند خانن ۾ واڙيون ويون
اسان جي ڪنوارين دلين جون
سڀئي چاهتون،
اوهان جي ئي بي رحم
پيرن جي هيٺان،
لتاڙيون ويون-
اڃان ڀي پڇو ٿا
اسان پنهنجي جوڀن جون
پهريون بهارون،
ڪٿي هيون گذاريون.
**