اچ ته، ڪجهه مُرڪي وٺون!
هنن ٿڌڙين هوائن ۾
پنهنجا نرم بازو ڦهلائي
مون سان ائين
ائٽم جون ڳالهيون نه ڪر!
مون کان نه پُڇ
ته، صرف هڪڙي گولي
ڪيترا جگر ڦاڙيندي آهي؛
پنهنجا هٿ هيڏانهن ڪر!
۽ اچ ته پنهنجين محبتن جو
هڪ ’ڊزني لينڊ‘ ٺاهي وٺون؛
اچ ته، ڪجهه دير لاءِ
جيتري ليوس، ليوسي بال
۽ ميڊانا تي ڳالهايون!
اچ ته، زندگيءَ جي
هن رهجي ويل شور ۾
ڪجهه ٿورو مُرڪي وٺون!
ها، نانگ جي ڦڻ سامهون
اسان جا خواب آهن،
مگر زندگي ڪنهن ٻئي ڪناري تي آهي،
نٿا مڃون!
چوڌاري برفَ ٿي وسي؛
۽ تون مون کان
ائٽم جو اثر ٿي پُڇين!
ڇا، تون نٿي ڄاڻين،
’هيروشيما جي
چانڊوڪين راتين جا لڙڪ
جن جن ڏٺا،
سي وري نه سُتا!‘
ڪيترائي شهر، انهيءَ خوف ۾
اڃان پنهنجا
ڪنڌ جُهڪايو بيٺا آهن؛
”اسانجا سڀ هٿيار کڻو،
۽ اسان کي
هڪ ٽهڪ ڏيڻ ڏيو!“
اي پرين!
ڪجهه گهڙي کن لاءِ
مان تنهنجيون
اکيون ٿيڻ چاهيان ٿو؛
۽ پوءِ مون کي
مزدوريءَ ۾ گهوڙو ٿيڻو آهي،
۽ پنهنجا ڪلها وڪڻڻا آهن؛
مان ڄاڻان ٿو ته،
پينٽاگون هتان ڪيترو پري آهي؛
۽ تون
منهنجي ڪيترو ويجهو!
مان ڄاڻان ٿو ته،
منهنجي شهر جي گورڪنن
پنهنجا هٿ
ڇو وڍي ڇڏيا آهن!
اي پرين!
نه منهنجا خواب نيوڪليئر آهن؛
۽ نه منهنجي زندگي اهڙي!
مون ته سدائين
اها آرزو ڪئي آهي ته،
’جيڪو به، جنگ لاءِ سوچي
ان کي
ناگاساڪيءَ ۾ سنگسار ڪيو وڃي!‘
***