نيڻ-نهارون اڳتي، ڇو نعرا ٿڪجي پيا!؟
ڇا هِي بيٺي، اُڀ-پيرين، جهنڊا ٿڪجي پيا؟
ڪيئن تون منهنجي من جي پيڙا ڄاڻي سگهندين،
ڏسُ ته اکين ۾ آهن، اوجاڳا ٿڪجي پيا!؟
مان ته اُجهاميو ناهيان؛ تنهنجي اوسيئڙي ۾،
ڇا ٿيو جي ٻرندي ٻرندي، ڏيئا ٿڪجي پيا.
ٻُٽيل نيڻ مُسافر جا؛ ڪنهن کي ٿا ڳولن،
ڇو هن جي، پيرن ۾ آهن رستا ٿڪجي پيا!؟
ڪو به نه پنهنجي اندر جو ٿَڪُ ڀڃي سگهندو،
جي، ساڀيا جي ڳولا ۾ سپنا ٿڪجي پيا.
***