عنوان کانسواءِ نظم
هوا ۽ دُک جي ڪڙتي جا
سڀ بٽڻ ٽٽي پيا آهن.
لڙڪن پنهنجي پيرن تي
چپ جا جوراب چاڙهي ڇڏيا آهن.
ٽيتاليهه سال اڳ مُرڪ صليب تي چاڙهي ويئي هئي.
پر!
آس جون ديوارون اڏي
مان!
تنهنجو گهر ٺاهڻ جي ڪوشش ڪريان ٿي.
دُک جو ڍونڍ،
وچڙندڙ بيماري جيان
منهنجي ديش ۾ پکڙجي ويو آهي.
۽ قوم گونگي ٻار جيان
ڊپ مان رڙيون ڪري رهي آهي.
ماڻهو چون ٿا:
”قوم جي تقدير جي ماءُ وڃائجي ويئي آهي.“
***