منهنجي پڄاڻان
سورج مکي ٽڙي پيا آهن.
منهنجي پيراندي کان ستل پروفيسر جي ايئر هوسٽس
محبوبا جي اکين مان لڙڪ لڙي
قبرستان جي ٺوٺ سڪاڻل ڌرتيءَ تي
ڪري وکري ويا ها-،
۽ هن وينگس شاعره
گيتا نجلي وانگر:
منهنجا سڀ سنگي ساٿي وڇڙي ويا
قرة العين حيدر جي ڪردارن وانگر،
”ٻيهر ڪڏهن به هڪ ٻئي سان نه ملڻ لاءِ“
ته منهنجي قيدي دوست مون کي ياد ڪري
لوهي سيخن کي چمي ڏني.
مون کي اڄ جڏهن
”اڄ“ مان ”ڪالهه“
۽
”آهي“ مان ”هو“ ۾ تبديل ٿئي
پورا ست سال ٿيا آهن
ته تون ڪنهن دور ديس جي ريڊيو اسٽيشن
تان خبرون پڙهي رهي آهين
۽ ڀالوا تي مور نچي نچي روئي ڏنو آهي.