اُڃايل پنڌ جو پيچرو
رُڃ ۾ راهي بنا،
سڃ ۾ ساهي بنا،
زندگي گذري پئي.
ڪو به سايو،
ڪو به ’آيو‘ ڪو نه آ
۽ اندر ۾ اُس ٿي ايڏي ٻري
ڄڻ ته ٽانڊا ٿا دُکن هر گام تي،
ڪنهن اُڃايل ’پنڌ‘ جو ڪو ’پيچرو‘،
ٻڪ واريءَ جا اکين ۾ ٿو ڀَري
۽ اڪيلا خواب منهنجي آس جا،
ڪنهن اڪيلي رات جي راهي جيان،
دڳ پنهنجو پاڻ ئي ڀلجي ويا
ڪنهن ته ’سُڏڪي ‘ تان ٿڙي، مُنهن ڀر ڪريا.
تنهنجي جوڀن جي جهڙالي ديس لئه،
ڪنهن ٿريءَ جي بک وانگر بيقرار،
منهنجي نيڻن جي ڀٽن جو انتظار.
ڪا به آٿت، ڪو سهارو ڪون آ،
وقت، واٽن تي اُڏايل ڌوڙ ۾،
مُدتون گذري ويون.
دوستن کان دوستيون وسري ويون.
ڪنهن ’فريبي‘ زندگي ماڻڻ جي لئه،
پاڻ کي ٺاهڻ گهريوسين ’ٺاهه‘ سان،
ڇا ڪجي، پر ڇا ڪجي؟
آشنا ناهيون انهي ڪنهن ’راهه ‘ سان.