٢١ جنوري
ڄڻ ننڍو هيءُ کنڊ آهي
يا
بندوق سان گهايل ڪنور جو مک آهي
۽ صدين جو دک آهي،
سنڌ جي آڪاش تي
روز ڦاسي ڪا سڄي ٿي
ڏاڍ سان ڌرتي ڌڄي ٿي
۽ فرنگي راڄ جو ڀورو ڪتو
ڀونڪي پيو.
سوراج جو سورج پري آ ڪيترو!
رابيل جي خوشبو هوا ۾ وار کولي ٿي روئي
بس پرهه جا پار آهن،
هن جا جيڪي يار آهن،
هن جي جوڀن جو کڻي سوڳنڌ وڙهن ٿا سنڌ ۾،
هو چون ٿا:
”سنڌ ۾ يومِ حساب
سنڌ ۾ يومِ حساب“
لاش ڪيڏا ٿا ڪرن،
آڪاش جيڏا ٿا ڪرن.
جيل جو هو سنتري بائيبل پڙهي ٿو،
پر هو منهنجو هم عمر ۽ هم شهر
هيمون ڪالاڻي مگر
ڦاهيءَ چڙهي ٿو.
ريل جي پٽڙين تي پهچڻ کان اڳي
هن جي من ۾ ڇا هيو،
ڪاش ڪو ڄاڻي سگهي
سنڌ جي اتهاس ۾.
***