مان مڃان ٿو،
مون تو کي سڃاڻڻ ۾،
ايتري دير ڪئي،
جيتري دير ۾،
گل ٽڙي خوشبوءِ نٿو بنجي وڃي.
پر شام شايد،
مون کان اڳ ۾ لڙي آئي،
’۽ گل‘!
پنهنجي خوشبوءَ سميت وسامي ويو!!
*
آءُ تنهنجي هٿن تي رچيل،
مينديءَ جي خوشبوءَ تائين پهچي چڪو هئس،
تنهنجي بدن جا سمورا تِرَ،
مون کي برزبان ياد ٿي ويا ها.
مون کي اها به خبر هئي،*
ته تنهنجي بدن مان ڦٽندڙ
مخصوص سڳنڌ جو طلسم ڇاهي.
پر ڇا ڪيان،
مون کي اها به خبر آهي ته،
خواب ۽ حقيقت ۾ بهرحال
وڏو فرق موجود آهي!