شاعر جو وطن
هن جون اکيون.
هو سڪيءَ تي
سمنڊ جهڙي سار ٿي هن کي اچي،
هو لکي ٿو لفظ
ڪيڏي خار ٿي هن کي اچي
هو الائي ڇا ته ٿو چاهي
سدائين ڳوٺ ٿو ڪاهي
۽ اڄ به سوچي ٿو ته
هنجي ڳوٺ جي سوڙهي ڳليءَ ۾
زندگي سٺي هوندي
سنگ مرمر جي قبر تي
چاندني وُٺي هوندي،
هو ته سوچي ٿو ته
هن جي ڀاءُ جي بندوق جي نالي گرم هوندي
۽ ڍنڍ تي ڪئين پکي ڦٿڪندا هوندا
۽ هن جي ڀاءُ جي سرخ گهوڙي
بندوق جي فائر تي هڻڪندي هوندي
اوچتو هو اڃان ان کان به اڳتي ٿو وڃي:
”زندگي ڪنهن بي جاءِ تي آهي“
هو ته ڄڻ ميلان ڪنڊيرا جي ماٺ سان ٿو ملي
هو پراگ جي هڪ گهر ۾ ڏسي ٿو
جتي ڪا چيڪ ڇوري
ڪنهن غير ملڪيءَ سان اگهاڙي آ ستل
۽ ڪنڊيرا تون ته پئرس ۾ رهين ٿو
زندگي ڪنهن ٻي جاءِ تي آهي
ها جتان سولزي نٽسن جي
ملڪ بدريءَ جو سج اڀري ٿو
يا اڃان ان کان به اڳتي
جتي محمود درويش جي ڏاڏاڻين کجين مان
ام ڪلثوم جي مٺي آواز جهڙي
هوا نغمه سرا آهي.
جيستائين ٿي وڃي سوچ هن جي
تيستائين ٿو ڪهي هو،
جيستائين ٿي، نهاري اک هن جي
تيستائين ٿو رهي هو،
هڪ شاعر جو وطن
هن جون اکيون.