زندگي جي تلاش ۾
دوست، تنهنجي فريب جي ڄار مان نڪري ته آيس
پر ساڀيان جي دنيا به ڏکوئيندڙ آهي
ساٿ جي ڪوڙ کي پرکي
وجود مان ڪپي تو کي ڪڍي ڇڏيم
ته باقي رهي اندر جي اڪيلائي؛
اڪيلائي جو بار لاش جيان ڳرو آهي
مان سچائيءَ جي ماڳ جي مسافر آهيان
پر ان طرف ڪهڙو دڳ وڃي ٿو
تو کي هٽايان ٿي ته سامهون ڪوهيڙو آهي
سوچيان ٿي، جڏهن تون ساڻ هئين
اهو ساٿ سچ هو يا ڪوڙ
پر منهنجو وجود ڏاڍو هلڪو هو
تو سان هٿ ۾ هٿ ڏئي اڏامندي هئس،
اڄ وري منهنجا پَرَ اڏامڻ لاءِ آتا آهن
ڌرتي ته تتل ٽامي جهڙي آهي
دردن جو ته هت انت ئي ناهي
درد اهڙو ساگر آهي، جنهن کي ٻيو ڪنارو ڪونهي
مان ٻئي ڪناري کي ڳولهڻ لاءِ
اميد کي ٻيڙي بڻائي نڪتي آهيان
**