منهنجي جسم جو وطن
مينهن ۾ ڀل ڪبوتر جي،
آلن کنڀن جيان،
پاڻ ٻئي آهيون!
مان نٿو ڄاڻان ته،
تنهنجي مُرڪ جي بانسري ۾
سُونهن جا ڪيترا سُر قيد آهن؛
مان نٿو ڄاڻان ته،
تنهنجي روشن صبح جهڙن ڳلن،
خوشخبريءَ جي وهڪري جهڙي
تنهنجي گفتگوءَ،
مون تي ايڏو اثر ڪيئن ڪيو!
مان ڪجهه به نٿو ڄاڻان؛
سواءِ ان جي ته،
تنهنجين سرحدن کان ٻاهر
محبت جون سڀ شاهرائون
بند آهن!
تون، جيڪا
مقدس ڏند ڪٿا لڳين ٿي!
جنهن جي سيلابي اکين اڳيان
روئڻ، گناهه آهي،
۽ جنهن کان ڏور
مُرڪڻ بدنصيبي آهي؛
بهار جي ڪنهن پهر ۾
جڏهن تو،
منهنجين اکين کان موڪلايو
ته، جوانيءَ جو اڌ-ڇڪيل سگريٽ
وسامي ويو!
اسين، جيڪي
پنهنجين پنهنجين محبتن جا
اڌ لکيل نوحا کڻيو،
دربدر رلندا وتون ٿا،
لڳي ٿو
ڪنهن عظيم سرحدن مان
جلاوطن ٿيل آهيون!
***