پهريون نظم
منهنجي هستي تو بنان
ڄڻ وقت جي پٿر سان ٽڪرايل ڀڳل ڪا آرسي
روح جي گرجا ڪري مسمار تون
وڇڙي وئينءَ،
ٽوڙي ڇڏيهءِ زندهه رهڻ جي آس کي،
روح پنهنجي ۾ سجائي تنهنجي پوتر مورتي
تو کي ڳولڻ واسطي
مان پاڻ کان وڇڙي ويس،
درد جي سنگين سيني ٽنبيل
تنهنجي يادن جي سهاري پيو جيئان،
هاڻ بس تو کان سواءِ منهنجو وجود
ڄڻ ته ارمانن جي ڪا آرٿي هجي
ان ۾ تنهنجو ڏوهه به ناهي مٺي!
مون کي مريم جي تقدس جو قسم
تو وانگيان،
زندگي ڄڻ بيوفا ڪا ڇوڪري
زندگي ڄڻ بيوفا ڪا ڇوڪري.
***