مصلحت
مون کي ٻين تي
ائين ظاهر ڪري ڇڏيو آ
جيئن
قيد ٿيل خوشبُو
شيشي جي بدن مان
اوچتو آزاد ٿي وئي هجي.
اکيون منهنجون
مصلحتن جي بار هيٺان
جهڪيل رهن ٿيون
پوءِ به ماڻهو چون ٿا
اُهي ڳالهائين ٿيون،
مون گهڻو ڪجهه ڏٺو ۽ سٺو آ
پر مون کان
سچ چوڻ ۽ سچ ٻڌڻ جو
اختيار کسي
پٿرن جي ديس ۾
رهندڙن
پنهنجي اکين،
پنهنجي سماعتن تي
ڪيئي پهرا رکي ڇڏيا آهن!