مگر ڇا ڪجي، ها مگر....
توڻي جو بدن لئه، بکيو هو بدن
توڻِ جو جواني اڪيلي هئي
نه پاتي چپن ڪنهن مٺيءَ جي مٺي
نه ڪا رات نيڻن سُهاني ڏٺي.
اوهان جي نگاهن جا قيدي اشارا،
سدائين اسان کي سڏايندا رهيا
اوهان جي چپن تي چُمين جا چنبيلي،
اسان جا ئي رستا تڪيندا رهيا.
دليون ڀي دڳن تي ديوانيون رهيون
مڃؤن ٿا زماني جي درياءَ ۾،
جواني جي ٻيڙي نه جوڙي سگهياسين،
اسان ڀاڳ پنهنجا نه موڙي سگهياسين.
مگر ڇا ڪجي،
رڳي ديس جي هِن ڏکي ڪنوار لئه،
مٿي ڪاڻ جُهومڪ، هٿن لاءِ ميندي
۽ سندورُ جي ڪا سُهائي ڳنهڻ لئه،
اسان پنهنجي آشا گهٽيندا رهياسين.
انڌيرن جي واٽن مَٿي ڊوڙندي،
سدائين سويرا تڪيندا رهاسين.
جواني جون چنچل ۽ نرمل گهڙيون،
سلاخن جي پويان ڪٽيندا رهياسين.
پرينءَ ڳوٺ پنهنجي مٿان پيار جو
جڏهن سانگ سارنگ ڪيو ٿي ڪڏهن
دليون گڏ هيون پر جُدا ئي رهياسين
وُٺو مينهن پئي پر اُڃيا ئي رهاسين.
مڃؤن ٿا مِٺي!، رات ڪنهن تات ۾،
اوهان جي چپن جون ٿڌيون چاندنيون،
سدائين اسان کي سڏينديون رهيون،
مگر ڇا ڪجي، ها مگر ڇا ڪجي....!!
غلامي جهڙي،
گارَ جي پارَ تي،
گهٽائون به گولين جيان ٿي گجيون!
گهٽائون به گولين جيان ٿي گجيون!!
**