ڀُونءِ جو هڪ به ٿورو نه تُون ڀُل پرين،
آڻِ سرهاڻُ، اُهڃاڻ ٿِي ”گُل“ پرين.
ٿي سگهي ٿو ڪٿي چين تو کي ملي،
اُٿ ڪتابن جي رستن مٿان رُل پرين.
ٿا چون: ”ڪو نه پاڻي آ بيٺل چڱو،
پاڻ کي ڪجهه ته ڇاڇول ۽ ڇُل پرين.
آءُ توسان!! پپر-اوٽ ۾ ٿي مِلان،
تو کي ڳڻتي نه ڪا ڳوٺ ۾ هُل پرين.
مون ڏي آهن ميارون متان ڪي رهيل،
ڳنڍ وانگر نه ٿي، ڳالهه ڪر! کُل پرين.
مُند آُڪري نٿي ديس مان سرءُ جِي،
واءُ بڻجي بهارن جو اَچُ گُهل پرين.
پنهنجُون ذاتيون سوين، پنهنجا نالا لکين،
پيارُ ميلاپ جِي آ منجهن پُل پرين.
***