هن جي نيڻن جي هڪ نهار سان،
پلئه اٽڪي پيو ڄڻ بهار سان.
لب خاموش نه اکين ۾ شڪايت،
ڳالهه کُلي لڙڪن جي لار سان.
هئي منزل هڪ پر جدا راهون،
ويا مِٽي ٿي جذبا غبار سان.
گُهرجي مقدر جي اک جو ڪو اشارو،
ڪجهه نه وريو آ انتظار سان.
جسم جا خريدار ڇا ڄاڻين تون!
پيار ملندو نه آ هاڪار سان.