جڏهن ڀي اسانجا
اڻ جهل قدم
پنهنجي محبوب جي گهر ڏانهن ويندڙ
راهن مٿي،
وڌڻ ٿي لڳا.
۽ جڏهن ڀي اسان
پنهنجي نيڻن ۾ اٽڪيل
اڌورا خواب،
سينگاري، سجائي
ساڀيان جي لاءِ
اماڻڻ گهريا،
تڏهن ئي،
اسانجي جوانيءَ سنديون
سموريون خوشيون،
اوهانجي ئي رسمن جي
سياهه بندخانن ۾ واڙيون ويون
اسانجي ڪنوارين دلين جون
سڀئي چاهتون،
اوهانجي ئي بي رحم
پيرن جي هيٺان،
لتاڙيون ويون.
اڃان ڀي پڇو ٿا،
اسان پنهنجي جوڀن جون
پهريون بهارون،
ڪٿي هيون گذاريون.