من جا عڪس
مضبوط سمجهين ٿو، جبل جيان
ڦاٽي پوان ته چشمو آهيان
منهنجو عڪس نه بناءِ.
وسيع سمجهين ٿو، سمنڊ جيان
ڪڪر آهيان، جي ڦڙو بڻجي اڏامان
منهنجو عڪس نه بناءِ.
چهري تي ڇائنيل ماٺ کي نه ڏس
تڙپي پوان ته طوفان آهيان
منهنجو عڪس نه بناءِ.
ماڪ جيان رڳي شفيق ناهيان
ڀڙڪي پوان ته باهه آهيان
منهنجو عڪس نه بناءِ.
پنهنجي حد نظر سان مون کي به پس
ڦهلجي وڃان ته صحرا آهيان
منهنجو عڪس نه بناءِ.
منهنجي ڊوڙ کي، حاصل زندگي نه سمجهه
رڪجي وڃان ته لاش آهيان
منهنجو عڪس نه بناءِ.
**