شاعري

ڏيئا ڏيئا لاٽ اسان

هي ڪتاب سنڌ جي ڏات ڌڻين حسن درس، حسن مجتبيٰ، سعيد ميمڻ، اياز جاني، ڪوي، وسيم سومرو، بخشڻ مھراڻوي، اثر، جان خاصخيلي، امتياز ابڙو، ارشاد ڪاظمي، زاھد دارا ابڙو، عطيہ دائود، پشپا ولڀ، امر سنڌو ۽ شبنم گُل جي شاعريءَ جو گڏيل مجموعو آھي جنھن جو سھيڙيندڙ مظفر چانڊيو آھي. ھن ڪتاب جو مھاڳ/مقدمو عظيم ڪوي شيخ اياز لکيو آھي.
Title Cover of book ڏيئا ڏيئا لاٽ اسان

سوالَ

سوالَ

هي ماڻهوءَ جو جيون ڇاهي؟
ڄڻ ڪا ڦاٽل پوتي آهي،
جنهن جي ڌاڳي ڌاڳي پويل،
پَل پَل ڪو پيڙاءَ لڳي ٿو،
ڄڻ ڪو گهرو گهاءُ لڳي ٿو.

هي ماڻهوءَ جو مَن ڀي ڇاهي؟
ساري ڌرتيءَ جي دونهي کي،
پنهنجي ڳوڙهن ۾ ٿو ڳائي.
ڪيڏا سُور سمايا جنهن ۾،
اڻ ڄاتا احوال جُڙن ٿا
ڪيڏا پُور سمايا جنهن ۾.

هي ماڻهوءَ جو خواب به ڇاهي؟
جنهن جي نيا ڏور وڃي ٿي
اڻ ڄاتي ڪنهن ماڳ مَٿي،
توڻي چڪنا چُور، وڃي ٿي.

هيٺ سمنڊ جهڙي ننڊ ۾،
ڄڻ ته ستارن جيڏيون يادون،
جهرمر جهرمر لائين ٿيون.
ڪنهن کان ڏور گذاريل راتيون،
ڪُونجن جيئن ڪُرلائين ٿيون.

هي ماڻهوءَ جو پيار به ڇاهي؟
جنهن جي ڪائي جيت به ناهي،
جنهن وٽ ڪائي مات به ناهي.
جنهن جي رستي، تي ڪو،
ريتن جو آڙاهه ٻري ٿو.
جنهن وٽ ڪوئي صبح به ناهي.
جنهن وٽ ڪائي شام به ناهي.
جنهن جو انت نه ڪوئي پار
جنهن ۾ سڏڪن جو سنسار.

هي ماڻهوءَ جو سوال به ڇاهي؟
جنهن جي موٽ ملڻ لئه ماڻهو،
صدين جا سنگرام ڏسي ٿو،
پٿر جا الزام ڏسي ٿو،
ڳولا جي مندر ۾ ويهي،
پنهنجي اندر رام ڏسي ٿو.

هي ماڻهوءَ جو ساهه به ڇاهي؟
جنهن ۾ ڪو ويساهه به ناهي،
پوءِ به جيئي ٿو، پوءِ به جيئي ٿو.
پيڙائن جا پهرا ٽوڙي
پويان پنهنجا پير ڇڏي ٿو.
جنهن جي ’سهپ‘ سهارا ڏي ٿي،
مايوسي کي ’چارا‘ ڏي ٿي.
ها پر پوءِ به انڌا ماڻهو
انڌن جيئن ڀٽڪائين ٿا.
ويساهن جا قاتل ماڻهو
سارو ڏيهه ڏکوئين ٿا.
پر هي ’ڳجهه‘ ٻُڌائي ڪير،
رئندن کي پرچائي ڪير،
رستا، جن مان ’ساهه‘ ملي ٿو
جيئڻ جو ’ويساهه‘ ملي ٿو.