شاعري

ڏيئا ڏيئا لاٽ اسان

هي ڪتاب سنڌ جي ڏات ڌڻين حسن درس، حسن مجتبيٰ، سعيد ميمڻ، اياز جاني، ڪوي، وسيم سومرو، بخشڻ مھراڻوي، اثر، جان خاصخيلي، امتياز ابڙو، ارشاد ڪاظمي، زاھد دارا ابڙو، عطيہ دائود، پشپا ولڀ، امر سنڌو ۽ شبنم گُل جي شاعريءَ جو گڏيل مجموعو آھي جنھن جو سھيڙيندڙ مظفر چانڊيو آھي. ھن ڪتاب جو مھاڳ/مقدمو عظيم ڪوي شيخ اياز لکيو آھي.
Title Cover of book ڏيئا ڏيئا لاٽ اسان

ڪا به نيڪي بهتر ٿي نٿي سگهي

ڪا به نيڪي بهتر ٿي نٿي سگهي
اُن جدوجهد کان
پنهنجي وجود جي جنهن ۾ بقا آهي.

عشق جي سفر ۾ ساڻ نه ڪو خواب هُجي ۽
عاشقي جون سڀ ادائون به لڳن اوپريون،
زندگي ڄڻ جتي ڪو عذاب هُجي، اُتان
مون ڪيو پنهنجو سفر شروع آهي.
ذلتن جي هن سفر ۾ جِتي،
ڀلي پاڇولو به پنهنجو دَغا ڏيئي وڃي.
خوشبوئن جي ديس جا خواب، ڇڏي اسان کي
اُس جي سمنڊ ۾ ڪري اڪيلو وڃَن.
خوف جون ريکائون، جيڪي لتاڙيم ڪالهه
وڏي بيخوفيءَ سان
سي، ٻيهر مڙهي مون تي ڄَڻ
تقديرون به ڀَلي منهنجو تماشو ڏسن،
چانڊوڪين جي شهر مان منهنجو گذر، ٻيهر شايد نه ٿئي
چنڊ جي چانڊوڪي به زهر بڻجي
منهنجي آڱڻ تي ڪڏهن وسي يا نه وسي،
ڀلي رات جا ڪي ستارا به مون تي
سدائين کِلن ۽ ميارون مُڪن.
جنين رستن تي ڦٽا گل هئا ڪالهه، اُتي
مون لاءِ ته ڄڻ رڳو ئي رڳو ڪنڊا آهن،
لفظ جيڪي بڻيا هئا نعرا ڪالهه،
اَڄ ته اُهي به ڄڻ ٿيا جهنڊا آهن.
سي رهيا ايڏا اونچا ئي اونچا
نه پهتي هيٺ جن جي ڪائي ڇانءُ آهي،
ڪري سگهيس نه ڪڏهن، جنهن کي پاڻان جُدا
ذلت به ڄڻ ته تنهنجو ٿي ڪو نانءُ آهي.
اڄ انهيءَ راهگذر تي مان اڪيلي آهيان،
ڪالهه قافلو جتي، ڄڻ ته ڏياٽين جو هو
اڄ ڪو تعين مون تي ڪري، ڪري نه ڪري
پر ڏياٽين ۾ ٻرندڙ لهو منهنجو آهي.
اڄ اُهو قافلو به ٿيو ڪيڏو پري...!!
اڪيليپڻي ۽ خاليپڻي جو
دُک پنهنجي سيني ۾ ڪيڏو ٻري.
واعدن جو سج به ڪڏهو ڪو، ويو ٻُڏي آهي
هاڻ کڻي ڪيڏو به مان تڪيان
چڙهيو چنڊ آسن جو، سو ڀي ويو لُڏي آهي،
ڪلهن تي کنيل جيڪا صليب ۽
مٿن تي ڪنڊن جو سجيل تاج آهي.
تعبيرون کلي ٿيون چون مون کي،
ڄڻ ته تنهنجي ئي زندگي جو
هيءَ ٺهيل پورٽريٽ آهي.
ڪنڊن کي سدائين مون پي ننديو آهي،
زخم گلن جو ڀي اڃان ته ڀريو ناهي،
وجود جي جنگ هارايل، ۽
مون وَٽ هاڻ ڪجهه ڀي بچيو ناهي.
هلڻ لاءِ اعتبار پنهنجي قدمن تي
سو به ڄڻ هاڻ مون وٽ رهيو ناهي.
زندگي جو سفر به ذلتن جيان
ڪيڏو نه ٿيو طويل آهي.
مان، اڪيلي پر هلڻو آهي
جو پڙهيو هوم ڪڏهن ڪتابن ۾ ته
چيو هو هڪڙي ڏاهي اسپنوزا
هالينڊ ۾ ماڻهن جون ٿڪون ۽ بُجا جهليندي ته
”ڪا به نيڪي بهتر ٿي نه ٿي سگهي
اُن جدوجهد کان
پنهنجي وجود جي جنهن ۾ بقا آهي.“

***