تنها پَل
هن کان اڳ
يا هلندڙ پل ۾
محسوس ڪيو هم
پنهنجي پاڻ کي
ڏاڍو اوپرو، ڏاڍو تنها!
تنهائي به ڪيڏي عجيب آهي
ڪڏهن لڳي ٿي پنهنجي
ته ڪڏهن ڪيڏي پرائي-
تنهائي...جيڪا
وجدان جو حصو آهي
عبادت جنهن جي مَنزل آهي
۽ محٻت جنهن جي معراج آهي
۽ گم ٿي ويل پنهنجي
وجود جي اوچتو ملي وڃڻ جو
ادراڪ به آهي.
تنهائي...جيڪا
ڏات جي ڏيهه ۾
خيالن جي رنگ برنگي
خوشنما گلن جي
ٽڙي پوڻ جو
هڪ وڻندڙ احساس به آهي،
تنهائي...جيڪا
وڇوڙي جي عذاب ۾
وصل جي راحت کي ماڻڻ
۽ درد ان آلاپ ۾
پنهنجو پاڻ وڃائي
وري پائڻ جو
هڪ انوکو انڪشاف به آهي.
پنهنجي ناڪامين
لاحاصل لمحن
اڻپورين خواهشن
۽ پنهنجي گناهن جو اعتراف به آهي،
پر پوءِ به
صبح کان شام تائين
اماوَس رات جي
گُهور اونداهين کان
سج جي سونهري نرم ڪرڻن تائين
ماڻهن جي هجوم ۾
ته ڪڏهن تنها
روز جيئاري ۽ روز ماري ٿو
مونکي
منهنجي اندر جو هڪ تنها پَل!