ايوارڊ
ايوارڊ ۽ انعام ڪنهن به ليکڪ لاء هڪ قسم جي مڃتا ۽ اطمينان جو باعث هوندو آهي. مون کي خبر ناهي ته ٻين ملڪن يا پاڪستان جي وفاق سان واسطو رکندڙ ادارن پاران ليکڪن ۽ ڪتابن سان ڪهڙو ورتاء ڪيو وڃي ٿو پر هتي سنڌ ۾ خاص طور سنڌي ٻولي سان واسطو رکندڙ ادارن جو ورتاء ائين آهي ڄڻ انهن جو سنڌي ٻولي، ادب ۽ ٻين شعبن سان ڪو واسطو ئي ناهي. ٿيڻ ائين گھرجي ته اهي جنهن مدي لاء انعام ڏيڻ چاهين ٿا ته کين ان ڳالهہ جي ڃاڻ هئڻ گھرجي ته ان عرصي ۾ مختلف موضوعن تي ڪهڙن ليکڪن جا ڪهڙا ڪتاب شائع ٿيا آهن ۽ پوء انهن ڪتابن کي هٿ ڪري ججز کي انهن جي پرک ڪرڻ لاء پيش ڪيو وڃي. پر ان جي بجائي اها ذميواري ليکڪن تي وڌي وڃي ٿي ته اهي پنهنجا ڪتاب انعام لاء پيش ڪن. منهنجي نظر ۾ اها ڳاله هڪ ليکڪ لاء تحقير ۽ بيعزتي واري آهي.
ان ڳالهہ کي قبول نه ڪرڻ جي ڪري مون اڄ تائين پنهنجو ڪو به ڪتاب ڪنهن اداري کي انعام حاصل ڪرڻ جي مقصد سان نه موڪليو آهي. سنڌي لئنگويج اٿارٽي پاران منهنجي ترجمي ڪيل ڪتاب ڊاڪٽر زواگو کي انعام لاء چونڊيو ويو. ان جي خبر مون کي ان وقت پيئي جڏهين ان وقت اٿارٽي جي سيڪريٽري تاج جوئي مون کي اهڙو اطلاع ڏنو ۽ ٻڌايو ته ان جو فيصلو ججن يڪراء ڪيو آهي. اهو ڪتاب اداري پاران پاڻ خريد ڪيو ۽ ججن کي ڏنو ويو هو.
ڪجھ سال اڳ هڪ اداري پاران هڪ جج جي طور مون کي ترجمو ڪيل ڪجھ ڪتاب موڪليا ويا. ان اداري جي سربراه جو چوڻ هو ته اوهان ڏينهن ٻن ۾ اسان کي پنهنجي رائي کان آگاه ڪيو. مون کيس چيو ته اهو هڪ ذميواري جو ڪم آهي ۽ ايتري ٿوري وقت ۾ ممڪن ڪونهي. سندس مقصد رڳو خانه پري ڪرڻ هو ۽ مون کي چوڻ لڳو ته اوهان لاء اها ڪا ڏکي ڳالهہ ناهي، اوهان بس پنهنجو رايو موڪلي ڇڏيو. مون ته کيس ان ڳالهہ کان انڪار ڪري ڇڏيو پر ان اداري پاران ڪجھ ڏينهن ۾ ڪتابن تي انعامن جو اعلان ڪيو ويو.
مون کي اها ڳالهہ سمجھ ۾ نه ٿي اچي ته اسان جا ليکڪ نيٺ انعام حاصل ڪرڻ لاء ايترا اتاولا ڇو هوندا آهن. جيڪڏهين ليکڪن پاران انعامن لاء پنهنجا ڪتاب نه موڪليا وڃن ۽ ادارن کي پاڻ ڪتابن حاصل ڪرڻ لاء جاکوڙ ڪرڻي پئي ته ان سان هڪ ته ليکڪ جي عزت نفس به متاثر نه ٿيندي ۽ ٻيو ته انعام به گھڻي ڀاڱي ميرٽ تي ملندا.