نسيم کرل
ڪجھ دوستن سان هڪ ڪچهري ۾ ويٺا هئاسين ته هڪ وڏي عمر جي دوست، جنهن جا ڪهاڻيڪار نسيم کرل سان دوستي وارا ناتا هئا، هڪ واقعو ٻڌايو. سندس چوڻ هو ته هڪ ڀيري نسيم جي دعوت تي آئون سندس ڳوٺ ويس. سي جو موسم هجي. رات جو اسان ڪجھ دوست مچ جي چوڌاري ويٺا هئاسين ته ڪجھ ماڻهو هڪ همراه کي پڪڙي وٺي آيا ۽ نسيم کي چيائون ته سائين هن چوري ڪئي آهي. هڪ ڀيرو اڳ به هن چوري ڪئي هئي پر ان وقت اسان کيس ٿڪ بجو ڪري ڇڏي ڏنو هو پر هي نه مڙيو ۽ هن وري چوري ڪئي آهي. نسيم هن همراه کان پڇيو ته ڇا واقعي تو چوري ڪئي آهي ته هن پنهنجو ڏوه باسيو ۽ جڏهين نسيم هن کان اڳ ڪيل چوري جو پڇيو ته هن ان جو به اقرار ڪيو. نسيم کيس چيو ته هاڻي جڏهين تو پنهنجو ڏوه قبول ڪيو آهي ته تون پاڻ ٻڌائي ته تو سان ڇا ڪجي. تو کي پوليس جي حوالي ڪجي يا راڄوڻي ڪجي. هن همراه شايد اهو سمجھيو ته راڄوڻي ۾ سائين کيس ٿڪ بجو ۽ مار موچڙو ڪري ڇڏي ڏيندو سو هن چيو ته راڄوڻي ڪيو. نسيم ڇا ڪيو ته مچ مان هڪ ٻرندڙ ڪاٺي ڪڍي ان همراه جي پير کان مٿي مري واري سڄي حصي کي چوڌاري ڏنڀ ڏنائين. اهو ايترو ته شديد هو جو ان حصي جو سڄو گوشت ٻاهر نڪري آيو.
نسيم جي ان دوست جو واسطو ڪراچي سان هو ۽ پاڻ هڪ پڙهيل ڳڙهيل ماڻهو هو. ساڳي وقت کيس اها به خبر هئي ته نسيم پاڻ سنڌي افساني جو هڪ اهم نالو آهي. اها ڳالهہ سندس لاء ڇرڪائيندڙ هئي. سندس چوڻ هو ته هن ان مهل ئي پنهنجي ڪاوڙ جو اظهار ڪندي نسيم کي چيو ته هاڻي جيڪڏهين توسان منهنجي ڪراچي ۾ ملاقات ٿي ته مون کان ڪنهن چڱي ورتاء جي اميد نه رکجان.