اسر ويلي اُٿيس آئون ته اٺ اوٺي نه اوٺيڙا
پرهه جو ٿي کڻان پيرا پلاڻ نه پوش پوٺيڙا.
جڏيءَ جو جيءَ جلائي جت، وٺي ويا ور سندم واري،
قطاري ڪيچ ڏي ڪرها مڙئي ٿيا ماڳ موٽيڙا.
ڪاهينديس ڪيچ ڏي سرتيون، سِڪي ٿو ساهه سسئي جو،
هيڻيءَ کان هوت ويو هليو، جهوريءَ جولان جوٽيڙا.
روئان روهه ۾ وٺيو راهون، پنهل پيرا نه ڏيرن ڏس،
ڇپر ۾ ڇا ڪري ڇوري؟ ڇِپن ڇليوس ڇوڏيڙا.
جتن جا ڪئي آهي جيڏيون، سوا سسئي نه ٻيو سمجهي،
هميشه حشر ۾ هوند،ا ٺلها ٺانگر سي ٺوڳيڙا.
پڇايان ٿي پنهل پٻ ۾ آريءَ جا اٺ لنگهيا لڪ کان؟
ڏنو ڏونگر نه ڏس ڏاگهن، ”ته آيا هت ڪي اوٺيڙا“
رڙهان ٿي روهه ۾ روئندي سوا سورن نه ٻيو ساٿي،
آرين احوال ڏي ”شورا“ ته ڪي آهينِ اوڏيڙا.
***
(10 جون 1980ع ڳوٺ مولوي عبدالحئي نوحاڻي ڪنگورو ڊگهڙي)