رهيو وڄ جي وڪڙ ۾ آهي، منهنجو آشيان ورهين
وٺي پيو گردشِ دوران منهنجو امتحان ورهين.
عتاب دشمنان ورهين، جفاءِ دوستان ورهين،
گهڻا سهندي رهي صدما هي جانِ ناتوان ورهين.
جنهن کي سمجهيو چمن وارن هو پنهنجو پاسبان ورهين،
انهي ظالم لٽيو آهي سُڪونِِ قلب و جان ورهين.
اڃا ڀي شمع محفل بي خبر آ، هن حقيقت کان،
ته پروانه جي ڪيريءَ مان اُٿن شايد دونهان ورهين.
سحر بي نور، شب تاريڪ، نقشِ راه ناپيدا،
وتن ڪي ڀٽڪندا اونداهين ۾ ڪاروان ورهين.
گلستانِ تمنا جو ته مقدر ڀي ڏسو يارو!
بهارون چند گهڙين لئه، وري عهدِ خزان ورهين.
ستم پيشه زمانه ۾ به سرِ دلبران ”شورا“
ٻڌايو ٿئون باندازِ حديث ديگران ورهين.
***
27 مئي 1984ع ڳوٺ سومرو لغاري سريوال