نينهن وارن جي نياپي ساڻ ٿيا ناچاق، چاق
من تان مونجهارو لٿو، ويتر وري ٿيا چاڪ، چاق.
قاصدن واتان ٻُڌم، ڪوٺيو قريبن قرب مان،
اُن کان وڌ اعزاز ڪهڙو؟ آهي احسن اتفاق.
قاصداڻي ڪوٺ تي پنبڻيون بنائي پير ڪيم،
وک وڌائڻ سان وري وڌندو ويو پئي اشتياق.
ماٺ ۾ احوال اکڙين اوريو آڏو عجيب،
مِڙ مُدعا منظور ٿي، کَر کي ڪيائين عاق عاق.
محبتي مسڪين مخلص جو قدر ڪيڏو ٿيو!
ٿو اَگهي اِخلاص اُت، جو نينهن ۾ ناهي نفاق.
ٿي وري وحدت ڏي ڪثرت، جيئن ورن شمسي شعاع،
ڪڍ نه لڳ ڪثرت جي ڪڏهن، وحده واحد وفاق.
هيڪڙائي کي هينئين ۾ تون هنڊائج هر هميشه،
لنئون لڳائج هيڪ سان، هِن هُن کي ڏي هڪدم طلاق.
ڳاءِ ڳڻ بس هيڪ جا، ”شورا“ ڳلي هر ڳوٺ ۾،
شرڪ شڪ شبهات ڄڻ محبوب سان آهي مذاق.
***
19 مارچ 2009ع مسڻ وڏي