ماٺ ۾ مون ڪِيو مُطالع وصل جو واري ورق.
شوق جي ٻاريم شمع، پر عقل جو ساڙي عرق.
درد جي دفتر ۾ دم دم باب آيا برهه جا،
سور جون پڙهندي سِٽون غم جي بحر ۾ ٿيس غرق.
تنهنجون تصويرون هزارين نقش جن تي ناز جا،
سا اٿم صورت سَمهون، سو زيب زينت زرق برق.
تون آهين تعبير تن جو، جي ڏٺم سپنا سوين،
خواب ۽ تعبير ۾ تِر جو نه آ ڦيرو فرق.
منڪرن کي محب منهنجو مورهين منظور ناهي،
ڪجهه نه ٿئي ٻوڙي انڌي کي ڀل هجي رعدو برق.
شاهه خوبان جي اڳيان ڪٿ شمس جو ”شورا“ شعاع،
رات مان ٿيو روز روشن، غرب کان تائين شرق.
***
(20 آگسٽ 1985ع مسڻ وڏي)