عقل اُمالڪ ويو اڏامي، عشق جڏهن کان ٿيو هَسوار
شوق جي شينهن بهادر کان ڪئي فهم فراست راهه فرار.
باب برهه جا پڙهندي پئون سٽ، ڏاهپ جا ويا ڏس وسري،
سک صبر ساڃاهه وئي سڀ، مَت شرم تي پيئي مار.
مام مجازي مست بنائي، عهد الستي آ ورجايو،
عابد زاهد مُلا قاضي! مون تي ڇوٿا ڪريو ميار.
روڪڻ جي ٿو چاهين ناصح! حسن جي جلون کي تون روڪ،
عشق آهي مجبور اصل کان، ڇو ٿو کائين اُن تي کار.
برهه جي بازي جان جو جوکو، ڪير کٽي؟ ڪو هارائي؟
ٻاراڻو هي کيل نه آهي، وِرهه وارا سڀ وهم وسار.
عشق سراسر مدهوشي آ، عُذر اهو ئي معذوري آ،
قلم خدائي ڪين ڪري ٿو، معذورن تي ڪائي ميار.
شرع کان ”شورو“ ٻاهر ناهي، مدهوشي ۾ معافي آهي،
ڪافر مُشرڪ تنهن کي ڪوٺي، مفتي ڇو ٿو ٿئي خوار.
***
21 فيبروري 2011ع