زخم دل بنجي ته ڏس، خون جگر بنجي ته ڏس
ڪنهن اڪيلي جو ڀلا تون همسفر بنجي ته ڏس.
ٿي سگهي تان رات هڪڙي ڪنهن جي راحت لاءِ تون،
ساز دل بنجي ته ڏس، تارِ نظر بنجي ته ڏس.
شمع پروانه جي اُلفت پاڻ پهرين تون پروڙ،
پوءِ محفل ۾ وڃي خود بااثر بنجي ته ڏس.
جو اڃا طوفان، ساحل کان نه آهي آشنا،
پاڻ ان جي زندگي جو بحر و بر بنجي ته ڏس.
ناهه ٻيو الفت سَندو تعبير ڪو هن کانسواءِ،
دوستن جو باوفا ٿي عمر ڀر بنجي ته ڏس.
جي گهريئي جلوا جواني جا مگر سي ويئي ملي،
هاڻ ڪنهن جي دل ڦٽيل جو چاره گر بنجي ته ڏس.
هو رُنا هئا رات ساري، ماٺ ۾ جيئن ماڪ روئي،
پنهنجي يادن ساڻ ڪنهن جي چشم تر بنجي ته ڏس.
ڪوئي ڳائي ٿو غزل هر رات چانڊوڪي اندر،
پاڻ اُن جي واسطي رشڪ قمر بنجي ته ڏس.
پوءِ ڪنهن جي ”پاڪ آشا“ کي ڪجان روشن مگر،
پهرين ”شورا“ پاڻ خود پنهنجي سحر بنجي ته ڏس.
***
8 مئي 1985ع ڳوٺ سومرو لغاري