ڇڏ رُساما رنج راڻا، آءُ ته پرچون پاڻ ۾
مِل ڇڏي محبوب ماڻا، آءُ ته پرچون پاڻ ۾.
صبح سانجهي تنهنجي صحبت لئه سڪايل ڪن سڌون،
عشق جي کوري ۾ کاڻا، آءُ ته پرچون پاڻ ۾.
قدرتي ڪيڏو ڪرم ٿيو، حُسن هيڪاندو مِليئي،
پوءِ پري ڪر ڪين پاڻا، آءُ ته پرچون پاڻ ۾.
قدم تنهنجي سان قريبا! اڱڻ اُجرا ٿين مون،
ڪيئن سَري تو بن سياڻا، آءُ ته پرچون پاڻ ۾.
نينهن جو ناتو نڀايم، پر نه پاڙي تو پريت،
سور سيني ۾ ساماڻا، آءُ پرچون پاڻ ۾.
عمر ساري عشقبازي ۾ اجائي آنديم،
شوق ڇڏ ”شورا“ شهاڻا، آءُ ته پرچون پاڻ ۾.
***
(10 اپريل 1984ع سومرو لغاري سريوال)