رهيو ڪين راڻو، رُسي ٿيو روانو
ڪيو درد دلبر! دُکيءَ کي ديوانو.
مُٺي هاءِ مومل انهيءَ مامري ۾،
صبر سُک نه سنڀري، روئي رت روزانو.
اٿئون اِي اوسيئڙو، عجيبا اچن شل،
ڀوريءَ کي بنايو آ بَر ۾ بيگانو.
واجهائي ويچاري وٺيو واٽ ور جي،
اُجاري اچي سو اندر جو ايوانو.
ڀلا ڀاڳ ڀايان جي ڀر ۾ بيهڻ ڏئي،
پرين شال پرچن، زهر ٿيو زمانو.
رکي ڪاش ڪامل قدم ڪاڪ تي اڄ،
گولي ٿي گذاريان، پائي ڳچيءَ ڳانو.
نه ڇن نينهن ناتو، نوازج نماڻي،
ڪجان ڀال ڀيرو، بنائي بهانو.
صبا! چئيج ساري سنيها سڄڻ کي،
اٿم آس اها جي، جيسين آب دانو.
رهڻ ڏيم راڻو پرين پنهنجي پاڙي،
گهوريان گهوٽ تان هي ”شورا“ ڪُل خزانو.
***
(14 اپريل 1981ع ٽنڊوالهيار)