برهه جي بيمار بيوس تان ڀلا ڀيرو نه ڀڃ
صبح سانجهي ٿو ستايان، سوال مون محبوب مڃ.
تنهنجي تجلي سان نه مَٽ هيرو هجي ڪو ڪوهنور،
ٿو لڳي ساجن سونهارا تو سوا ساڻيهه سڃ.
جسم آئون جان تون، پيارا نه ٿي هڪ پل پري،
تو بنان بيڪار بُت مون، پرت پاريون، ويهه نه وڃ.
جي نظر ڪن نيڻ نوري، نت نماڻي ناز سان،
تير تفنگون تان وسن، سهڻا نه اهڙا سين سڃ.
آگميون آهن اکيون، وڇڙيل وسائن وڏڦڙا،
تون ڇنين، ڇيهون ڇڄي ٿيم، روح ٿي ويو راؤ رڃ.
ازل کان منهنجي مٽيءَ ۾ تنهنجي محبت آ مليل،
ڪين ڪَٽبي سا قرابت، تند تڪبر جي نه تڃ.
قوت ڪنديون ڪيترا، قاتل ڪُنڍيون ڪونڌر ڪُهي،
ڪوس ”شورا“ تن قرارو، ڪسڻ جي آ جن کي اُڃ.
***
(1 نومبر 1981 وليج سومرو لغاري سريوال اسٽاپ ڪامارو)