جي لُڇان لڇندو رهان پيو، پر رقيبا تون نه رڦ
جي ڪُسان ڪُسندو رهان پيو، پر رقيبا تون نه رڦ.
سِر ڏيَن سِرويچ ٿا جت عشق جي آهي اڏي،
ڪونه آ بِسمِل ڪو بچيو، پر رقيبا تون نه رڦ.
ٿي روا تو وٽ ريا پر سچ ته ڏيندو ساٿ مون،
سچ سڙي مَچ ۾ ڀلي پيو، پر رقيبا تون نه رڦ.
هِمتون جن وٽ هيون، تن جي ئي ڪئي مولا مدد،
پوءِ ٻُڏي يا ڪو تَري پيو پر رقيبا تون نه رڦ.
قاصداڻي ڪار ڪانهي ڪيچ ڪا ڪڏهين رَسي،
سِر مٿي سهندو رهان پيو، پر رقيبا تون نه رڦ.
جُرم جنهن جو عشق آهي، سو چڙهيو اڄ دار تي،
تڙپندو تڙپي ڀلي پيو، پر رقيبا تون نه رڦ.
محبتي ”شورو“ ٿيو اڄ شرپسندن ۾ شمار،
ڀل قلم ڪهڙو لڳي پيو، پر رقيبا تون نه رڦ.
***
(22 جنوري 1996ع، 1 رمضان شريف 1416هه سومر، مسڻ وڏي)