اڄ عجيبن جا اُهي ابرو اشارا ياد پيا
نازنين نيڻن سندا نوري نظارا ياد پيا.
زلف جي زنجير ۾ ٿيون زندگيون زندان ڪَئين،
گهوٽ جن گهايا گهڻا سي توب تارا ياد پيا.
ٿيا انڌيرن مان اُجالا جن جي آئي اوچتو،
سي عجب جهڙا هئا سڀ آشڪارا ياد پيا.
جن مڃي منظور ڪئي هر مُدعا مسڪين جي،
تن سچن جا سڪ ڀريا سي ساٿ سارا ياد پيا.
رات ڪاري جنهن ڪئي ٿي، يا پرهه جنهن ڪئي پڌر،
چنڊ چهري ساڻ ڪاڪل ابرڪارا ياد پيا.
مند ٿي منڊل وڄيا سؤ رنگ ٿيا سارنگ ۾،
لوڪ ۾ هئم لاڏلا سي لاڙ وارا ياد پيا.
باغ ۾ بلبل سُڻائي سوز جا سنگيت پئي،
ٻول مٺڙا محب جا ڪي پرت پارا ياد پيا.
جن دعائن يا دوائن ٿي ڪئي ”شورا“ شفا،
تن طبيبن جا نوان نسخا نيارا ياد پيا.
***
(27 نومبر 1984ع سومرو لغاري سريوال)