لوڪ کان لالڻ نه لِڪ اچ لائيون ڪو لب به لب
جيءَ ۾ تنهنجي جستجو هئي تن ۾ تنهنجي آ طلب.
سُرڪ ساقي ڏي سگهو هيءَ موج محفل يا نصيب،
ڀل ته کامي کار ۾ کر، ٿو سڙي صحبت سبب.
دل جو ڌاڙو دوستو! ڪو ناهه ڌن دولت مثال،
دل ڦريندڙ جو کڻان ها پير، پر آهي ادب.
خوف خطرو ناهي اڄ مون ڀل رقابت ڪو رکي،
ڇا ڪندو مُلا ۽ قاضي جي مٿم ٿئي راض رب.
ٻن دلين کي پاڻ ۾ ميلاپ جو موقعو مليو،
ڪو نه ڪو اهڙو ڪٿي آ سڪ ڀريو سنگم عجب.
حسن تنهنجو عشق منهنجو ليکبو اڄ کان اَمر،
ڇو نه تنهن جي ياد يارو! ڪا ملهايون مُستحب.
برهه بيماريءَ کان آهيم شفا ”شورا“ مِلي،
جيئن عجيبن جا ڏٺم، اڄ اوچتا غمزا غضب.
***
(13 سيپٽمبر 1984ع سومرو لغاري سريوال)