محتبي مسڪين سان مُرڪي ڪڏهن ملندو ته ڪر
وڇڙيل ويچاري سان ويهي کن پل ڪڏهن کلندو ته ڪر.
تنهنجي سري ويندي مگر منهنجي نه ٿي ساعت سري،
مهراڻ جان محبت ڀريون ڇوليون هڻي ڇُلندو ته ڪر.
عيد جي چنڊ جان اوهان کي ڳوليان پيو ڳوٺ ۾،
تون به ڪنهن تفريح جو حيلو ڪري هلندو ته ڪر.
انتظاري ۾ اوهان جي، ويا ورهيه گذري گهڻا،
هي هجر هاڃا ڪيا اهڙي هلت هلندو نه ڪر.
نالي خدا اي نازنين ڇوٿو سِڪائين ڇڏ سِتم،
سِڪندا پُنا سڪرات کي ڏک سور تن سَلندو ته ڪر.
”شورا“ شهنشاهن اڳيان ڪونهي ڪُڇڻ جي ڪا گهٽي،
ماريل وڇوڙن جو آهيان نازڪ نهاريندو ته ڪر.
***
25 آگسٽ 1996ع مسڻ وڏي