روح راڻا ويهه ته ڪريون رس رهاڻيون رات اڌ
بِرهه ۾ ڀڙڪن ڀڀڙ تنهن باهه جي ڪا بات اڌ.
وئين وجهي ويڇو ورهين جو پوءِ ورڻ واري نه ڪيئي،
سور سالن ڇا سڻايان پهر يا پرڀات اڌ.
درد دوري جي دوا لئه در سَندئي دربان ٿيس،
اچ ته گڏجي گڏ گذاريون، هڪ گهڙي يا ساعت اڌ.
آسري ۾ هوس اهنجي اڄ پنيون آسون وري،
هن نماڻي کي نشاني ڏيئي وڃ ڪا ڏات اڌ.
چاهه مان چُميا قريبن جا قدم ”شوري“ کلي،
وڃ نه! هاڻي ويهه پيارا، روح ريجهايون رات اڌ.
***
(18 جون 1980ع ڳوٺ مولوي عبدالحئي نوحاڻي ڪنگورو)