عشق ۾ ويٺو وڃائي، عقل اڄ ڪُل ڪار پت
ڪنهن به پر پوري نه پئبو، پرت جي اِيءَ پار پت.
عقل اُن ٽاڻي اُڏاڻو، جيئن اکيون اُن سان اڙيون،
تير تبرون تنهن جا تارا، ڪيئن پُڄي تلوار تت.
شاهه اُن جي شوق ۾ ڀي ٿيو گدا گولا گهمن،
دل ڦري دانا دليرن، جي ڪري سينگار سَت.
ڪيئن سمايان سونهن تنهن جي هِن سندس ساراهه ۾،
ڳڻ ڳڻي ڇا ڇا ڳڻيان، دفتر ٿين درڪار اِت.
دم بدم ڌوڌو دونالين، دم پٽيان ڪيئن دوستو!
نيڻ جون نوڪون نهوڙين، جي ٿين نروار نت.
مون گهريو ميڙاءُ تان موٽي مليم فرقت ڦري،
اڄ پُنيون آسون اندر جون، جيئن ڪيم اِظهار اُت.
درج دفتر ۾ ڪيان ٿو، درد دل جا داستان،
من ڪري هو ڪهل ”شورا“ وئي مري بيمار مَت.
ٿو ڏسان گهمندي گهڻا هِت گهور جا گهايل فقط.
مچ مجازي مام ۾ مشتاق مُرجهايل فقط.
پنهنجي پلڪن مان پيارج شوق جو شاهي شراب،
اڄ عجيبن جي اڱڻ تي، آهي ڪو آيل فقط.
ناز نينن کي نميو ڪن نياز سان سهسين سلام،
در سڄڻ سامهون، صبح سانجهي سُجهن سائل فقط.
جيءَ سان جايون جَڙي جوڙائيم جلدي مگر،
سي اکين ۾ تو لئه آهن، ٺاٺ سان ٺاهيل فقط.
پاند پاتم پرت جو، اڄ آهيان تو آسري،
لطف سان لحظي ۾ لاهين سور سامايل فقط.
ڪِيئن نه ڪعبي جو ڪري ڪو تات سان تهدل طواف،
لک دفعا جي لوڌجي، ته به منهن ڪري مائل فقط.
ڪِيئن ڪريان تِرياق جي تو کان طلب ٿي بي حجاب،
سوز سڪ جي ڏي شفا، ”شورو“ آ شرمايل فقط.
***
(14 جون 1984ع سومرو لغاري سريوال)