ناهي نيڻن ننڊ آئي، تو بنا پرديس ۾
سگهه نه ڪا سهڻا سرهائي، تو بنا پرديس ۾.
سونهن پسي سهڻا سندئي، سيوا سدا سج چنڊ ڪن،
ناهي تن ساڳي سُهائي، تو بنا پرديس ۾.
تنهنجا ڳڻ ڳالهيون ڳڻي، ڳايان ڳلي هر ڳوٺ ۾،
’تون هي تون‘ جي وات وائي تو بنا پرديس ۾.
آهي عالم ڇو اُجهاڻو؟ ٿي ختم خُنڪي خوشي،
سچ صفا ٿي سُڃ نوائي، تو بنا پرديس ۾.
عيد اڄ مڙني ملهائي، ٽهڪ ڏيئي هرڪو ٽِڙي،
عيد مون آ ڪيئن ملهائي، تو بنا پرديس ۾.
ساوڪون سرهائيون، باغن برن ۾ ٿي بهار،
پر نه منهنجي مُند آئي، تو بنا پرديس ۾.
من ملي محبوب مُرڪي خوش ٿي ”شوري“ سان کلي،
اندر ۾ اُڻ تُڻ اهائي، تو بنا پرديس ۾.
***
(28 آگسٽ 1983ع سومرو لغاري سريوال)