مِٺي مُرڪ تنهنجي جڏا ڪَئين جياريا
وڇوڙا ورهين جا ورائي وساريا.
قرب جي ڪريو ڪا اسان تي عنايت،
عنايت اوهان جي، اندر ڪَئين اُجاريا.
صبح ساڻ سهڻن پسايو پري کان،
اسان عشق ۾ ڄڻ الف بي اُچاريا.
اُڃاريون اکيون ڪِيئن پهر پل ۾ ڍاپن،
اسين اُلفتن جي اُليءَ مرض ماريا.
ڪري قوت اکڙيون مُٺيون موٽي آيون،
برهه جا ڀنڀٽ تِن ته ٻيهار ٻاريا.
مسيحائي اهڙي نه موجود آهي،
اڻيءَ ڪنهن جي اکڙين هُجن ڪي اُٿاريا.
عرضدار ”شورو“ اڳيان شاهه عالم،
ڪرم ٿئي ڪنگالن، قُرب جي قطاريا.
***
10آڪٽوبر 1996ع مسڻ وڏي