يَدِبيضا ته ڇا يوسف، سڄڻ جو سوجهرو وڌ وڌ،
عجيبن جي ڪيو ابرو تکي تلوار جيان اڌ اڌ.
چکيم جا چاشني چپ جي، شهد شڪر کان وڌ شيرين،
اگهيون آهون عرض آسون، سقيمن ساب پئي سڌ سڌ.
وفا جي واٽ وٺ جاني، جفا جي جوءِ ڇڏ جلدي،
سڙي سينو سوا تنهنجي، رَجهي روح و جسم رڌ رڌ.
حسن وارا هلن هرجا، نه سي ثاني سندم سهڻي،
هميشه حاضريءَ ۾ ٿا ٻَڌن ٻانهون ٻئي ٻڌ ٻڌ.
نياپا نينهن وارا اڄ مُڪا محبوب ”شوري“ ڏي،
پرينءَ پنهنجي وفائن جي وري واهه جي ڪئي وڌ وڌ.
***
(11جون 1980ع ڳوٺ مولوي عبدالحئي نوحاڻي ڪنگورو)