چِڪائن چاڪ ٿا اَبرو، اشارن کي ته سمجهايو
نهوڙيائون نهارڻ ساڻ، تارن کي ته سمجهايو.
لڳن لوريءَ سنديون لهرون، سوين سڪ سير ۾ سامهون،
ڪڍو قيدي قرب ڪُن مان ڪنارن کي ته سمجهايو.
ضرب ڪاري ڪٽارين جي نه ڪن شل گهور سان گهايل،
نماڻي نيڻ جي نوري، نظارن کي ته سمجهايو.
پُڇي پهرين، سُڻي سمجهي، ڪجان سڪ سوز جو سودو،
متان اڳتي ڪرين آهون، ”آزارن کي ته سمجهايو“.
اڙانگو عشق آ اَهنجو، گهري سر ساهه جو صدقو،
ڪپايئي ڪنڌ تان چوندين، ”قرارن کي ته سمجهايو“.
پيئڻ پِڪ پرت جي پيارل، زهر کان وڌ آ زهريلي،
چُڪو جي تان چکيئي چوندين، ”هزارن کي ته سمجهايو.“
هجر حسرت جون هي آخر ختم ٿينديون خزائون سڀ،
سِگهو شل ٿِينِ سرهايون، بهارن کي ته سمجهايو.
ذڪر تسبيح جي تلقين زاهد پئي ڪئي ذر ذر،
عبادت جي انهن ناصح، نڪارن کي ته سمجهايو.
ٿئي ٿڌڪار شل ٿر بر، وسيون واهڻ وسن وستيون،
مِلان محبن سان من ”شورا“ ملهارن کي ته سمجهايو.
***
(1 جنوري 1983ع سريوال)