حجت هلندئي نه ڪي حيلو، حسن سرڪار کان هٽ هٽ
سوين سڪ جي چڙهيا سولي، ڳڻن ڳاني وجهي ڳٽ ڳٽ.
ڀلا ڪو بادشاهه ڀر ۾ بيهاريندو سُڃو سکڻو؟
ڪري جي ڪهل ڪنگالن، ڇٽن فرقت سندا ڦٽ ڦٽ.
هلي ويس هيج مان هيڪر، عجيبن در کڻي آسون،
چمڪ چانڊاڻ چهري جيءَ ڪيو چاهت چريو چٽ چٽ.
ستايل کي ستايو آ رقيبن جي رواداري،
ٿين نابود نالائق، وڌا جن وصل ۾ وٽ وٽ.
ڪڏهن جي سير تي سنڀرن، ته ڪن سينگار سبحاني،
قسم سان ڪو نه ٿيا ڪڏهن قمر ڪتيون مُحب مٽ مٽ.
پسو جي ٿا لکين لاٽون، سا پرين پاڪ پيشاني،
دريءَ مان دور ٿيو درشن، لٿو قلبئون ڪسر ڪٽ ڪٽ.
اُڀاري سج اجهو ايندو، عُشاقن عيد اڄ ٿيندي،
جياريندو جگر جانيون، جڏا جيئرا ٿيندا جهٽ پٽ.
محب مستور محلن ۾ اکيون آهن اُتي ”شورا“،
جتي اڙيون اتي آهن، ڪُٺيون ڪن ڪين ڪي مٽ سٽ.
***
(19 ڊسمبر 1984ع سومرو لغاري سريوال)