نه وڃ واسينگ کي ويجهو، ڀنڀن وارن کان ڀورا بچ
ڪڙيءَ ۾ قيد ڪاڪل ڪِيا، ڪيئي ڪونڌر ڳڻڻ کان ڳچ.
ڏٺم هر ڏيهه ۾ ڏوري، ڏهوڻا جي ڏکن ڏاريا،
مَچن مهجورتي محبت مجازي مام جا مچ مچ.
مُنڌا جيڪي مجازيءَ ۾، پُڄن سي پار پرور ڪيئن؟
نصيحت جا اهي نڪتا، سندا سالڪ سمورا سچ.
وڇوڙي ۾ وصل کان وڌ، سچي سڪ جو سرور آهي،
ٿيڻ چاهين پچي پختو، عجيبن کي نه اوڏو اچ.
سَٺئي جي سور سختيون تان ملاقي محب سان ٿيندين،
رهاڻيون روح راڻي سان، رچائج رنگ سان سچ پچ.
سڙين جي سوز سڪ ۾، تان سدائين ساٿ ڏئي سرسي،
کوليندا جي کڻي دفتر، نتيجي مهل بيٺو نچ.
پرين جو پيو مٿم پرتو، کِنوڻ وئي ڄڻ کِنوي ”شورا“،
عجيبن اِيءَ عنايت ڪئي، اندر کي اڄ رچائي رچ.
***
(30 ڊسمبر 1983ع سومرو لغاري سريوال)