الله آسون پُڄايون اڄ عجيبا مون اڱڻ آيا
وڏا وڙ ٿيا لکين لائق، مٺا مون سان ملڻ آيا.
مريض عشق وٽ مرهم کڻي محبوب اڄ آيو،
ڳڻي ڳڻبا نه تن ٿورا، پرين مون کي پُڇڻ آيا.
سڙيل سينا جي سالن جا، درس ڪِيا دم اندر دلبر،
صدين جا سور اڄ سهڻا سڄڻ سائين سَلڻ آيا.
چُڪي هڪ چاش چاهت جي چکڻ سان چاق ڪِيو چاڪن،
دوا هِن درد دوريءَ جي، محب مون کي ڏيڻ آيا.
قريبن جي قدم تان اڄ ڪريان قربان ڪُل جڳ کي،
ڪجي ڇا ڪرم جو ڪاٿو، ڏکويل کي ڏسڻ آيا.
ڏکن جي ڏيهه مان نڪري، سُکن جي سيج تي ويٺس،
خوشي ڪئي خوب اڄ ”شوري“ قرب ڪامل ڪرڻ آيا.
***
(15 ڊسمبر 1979ع ڳوٺ مولوي عبدالحئي نوحاڻي ڪنگورو)