چؤطرف چانڊاڻ ٿي وئي، ماهه منور کانسواءِ
هر طرف هُٻڪارجي ويو، عطر عنبر کانسواءِ.
واهه جو سينگار سهڻو، صوت صُورت سان سونهي،
نينهن وارن کي نهوڙيو نيڻ، نشتر کانسواءِ.
ويو هٿان جن جي هِينئون، هاڻي هَنجون هارين حبيب،
دُک نه دل جو دور ٿئي، ديدار دلبر کانسواءِ.
هر ادا تنهنجي عجيبا، آهي ڄڻ سارو سحر،
موهيو محبن جي مورت، منڊ منتر کانسواءِ.
ڀاڳ ڀانيان بخت جيڪر ٿئي پرينءَ پاڙو نصيب،
پيو رهان پٽ تي پرينءَ جي پٽ پٽيهر کانسواءِ.
قرب جون لکندي ڪهاڻيون، جي ڪيان ڪارا ڪتاب،
ماڻجي محبت نه تنهنجي، دل جي دفتر کانسواءِ.
شعر ”شوري“ جو نه آ شيرين شسته شعر پر،
ٿيو مِٺو مذڪور محبن، شهد شڪر کانسواءِ.
***
(16 جون 1984ع سومرو لغاري سريوال)