شاعري

اُداس ريکائون

ڪتاب ”اداس ريکائون“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب مولوي محمد يامين شورو صاحب جي شاعريءَ جو مجموعو آھي.
مولوي محمد يامين شورو، سنڌي ٻولي جو ناليوارو ليکڪ آهي. سندس حج جو سفر نامو ”مسڻ کان مديني تائين“ تمام گهڻو معلوماتي ۽ پڙهيو ويندڙ سفرنامو آهي. مولوي صاحب جون لکڻيون، مختلف موضوعن تي اخبارن ۽ رسالن جي زينت بنجنديون رهن ٿيون. مولوي يامين شورو غزلن کان علاوه شاعريءَ جي ٻين صنفن تي پڻ طبع آزمائي ڪئي آهي.
  • 5.0/5.0
  • 1981
  • 736
  • 3 سال اڳ
  • 0
Title Cover of book اُداس ريکائون
سنڌ سلامت پاران
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا محفوظ

  ارپنا

سنڌ سلامت پاران

پنهنجي پاران

سُبحان جي ساراهه

نعتيه غزل

اسر ويلي اُٿيس آئون ته اٺ اوٺي نه اوٺيڙا

  يَدِبيضا ته ڇا يوسف، سڄڻ جو سوجهرو وڌ وڌ،

هي پکي پرديس جو پهتو پرينءَ جي پار اڄ،

روح راڻا ويهه ته ڪريون رس رهاڻيون رات اڌ

محب منور مَهه لقا منٺار مُنهن موڙي نه ڇڏ.

رُس مَ راڻا پرچ پيارا ڪر ڀلايون ڀال اڄ.

گلبدن جي گهور گهايا، سؤ سڄي ۽ سؤ کٻي.

جلائي جان جند جاني جدا ٿي ويو ته، شڪ ناهي.

سندئي چند چوڏهين چهري چمڪ چوڌار تان صدقي

الله آسون پُڄايون اڄ عجيبا مون اڱڻ آيا

پِرت جي پيالي پيئڻ تي خلق خواري خوب ڪئي

آمدِ محبوب جو اعلان ٿيو اڄ سُو بسُو.

پيار پيارا پرت پيالو، آهي جو اڪسير هڪ.

ٿو رهان حيران هر دم، منهن ڏسڻ جي واسطي

منهن ڏٺي محبوب جي چانڊاڻ چوڌاري لڳي

انجام تي آئين نه، هاڻي انتظاريءَ تي ته اچ،

جان وئي جانان به ويو، ويڌن وري واري نه پڇ.

اڄ شڪر الحمدلله اڱڻ مون آيا عجيب

ڀري ڏي جام جوشيلو اَلا يَا اَيُهَا السّاقِي

عجيبا جي اڱڻ منهنجي اچين هيڪار لک لائق

ويهه وڃڻ وايون نه ڪر، اچ واڳ واري، پوءِ وڃ

نه ديدون ٿيون وسرن، نه ديدار وسريا

برهه جي بيمار بيوس تان ڀلا ڀيرو نه ڀڃ

جان جانيءَ سان جڙي، آڪاش ڌرتيءَ کان به اڳ

  نماڻي نيڻ سان نازڪ، نهارين ٿو ته مارين ٿو

  دم جيان ٿو دم مران ٿو، دم ڏيان شل در اڳيان

  آءُ اڱڻ منهنجي عجيبا اڄ ورائي وصل واڳ

  چِڪائن چاڪ ٿا اَبرو، اشارن کي ته سمجهايو

  سڄڻ ساڻيهه تنهنجي ۾، جيئڻ جو حق به کسجي ويو

  ناهي نيڻن ننڊ آئي، تو بنا پرديس ۾

  دل ڌتاري دوست دلبر، هاڻ ڌارين دور دور

  دل ٻڌي دلبر اسان جي زلف جي زنجير سان

  وڌا ڪنهن ونگ ور واري؟ پُڇو واسينگ وارن کان؟

  نه وڃ واسينگ کي ويجهو، ڀنڀن وارن کان ڀورا بچ

  او پانڌي! پرينءَ ڏي پرت جو پيغام هي پهچائجو

اڄ عجيبن ڪي ڪيا ابرو اشارا اوچتا

  ڇڏ رُساما رنج راڻا، آءُ ته پرچون پاڻ ۾

  عشق ۾ ويٺو وڃائي، عقل اڄ ڪُل ڪار پت

  چؤطرف چانڊاڻ ٿي وئي، ماهه منور کانسواءِ

  طلب تنهنجي تانگهه تاڻي روح راڻا روز روز

  نازنين نروار ٿئي تان غم غريبن جا غلط

  رهن ٿا دائمي دل تي دکن جا داستان ڪجهه ڪجهه

  لوڪ کان لالڻ نه لِڪ اچ لائيون ڪو لب به لب

  دردمندن کي ته ڏي دلبر دوا پوءِ يا نصيب

  اڄ کلي درشن دري ساجن ڪيا سينگار هار

  اکڙيون رهن اداسي آهن اڃا اُڃايل

  سهي ڪِيئن سگهان هاڻ هجراً طويلا

  اڄ عجيبن جا اُهي ابرو اشارا ياد پيا

  حجت هلندئي نه ڪي حيلو، حسن سرڪار کان هٽ هٽ

  راڄ ويو راڻا رسي، رسندو رهي پر تون نه رس

  دوست دلبر ڏي نهاري سج اُڀاري مون ڇڏيو

  ڪڏهن ديدار تي بندش، ڪڏهن دلدار تي بندش

  جلدي گهراءِ جاني تنهنجي تڏي تڏي

  ڇا ڏٺو تو ڇا ڏٺو؟ دلبر دلارا مون ڏٺا

  اکڙيون ڏسن ٿيون تنهنجون راهون وري وري

  محب ڌاران مئي محبت جي پيئڻ جي آ منع

  ناز تنهنجا نت نوان آهن عجب اظهار لک

  سورن کي چئو ته مون سان ڪريو نه ساز باز

ماٺ ۾ مون ڪِيو مُطالع وصل جو واري ورق.

  اڄ به اُڌما ٿا اُٿارين، عشق جا آزار سڀ

  اکڙيون ڪٿي اجايو اڙائين متان متان

  ميخوار ڇا ڪندو ڪو مستيءَ کان احتياط

  چون ٿا بچ، بچان ڪِيئن جو بنهه آهي بچڻ مشڪل

  مَهه لقا منٺار مورت، ماربا مسڪين ڪين

  اکڙين مان ڇلڪي ڇلڪي ڇلڪي پوي ٿو پاڻي

  هر دم تنهنجي ياد ستائي

  اکيون اوچتو اڄ اُلاري هليو ويو

  اُٿي پئي اندرمان اڃا آهه عشق

  روح جي راڻي راجڪماري

  تارا تبر ئي ڪافي ٻيا تير تون نه رٿ

  حُسن سنديون هي سڀ تنويرون

  رهيو ڪين راڻو، رُسي ٿيو روانو

  اَلائي عجيبن ڇڏيو ڇو وساري

  جي لُڇان لڇندو رهان پيو، پر رقيبا تون نه رڦ

  دم نه هو جو ڌار سو ٿيو ڌار قسمت کي چوان

  مٺو آهي محبوب ڄڻ کير کنڊ

  محتبي مسڪين سان مُرڪي ڪڏهن ملندو ته ڪر

  مِٺي مُرڪ تنهنجي جڏا ڪَئين جياريا

  محبت جو وڪرو ڪري ڪين ڄاڻو

  ڪري سينگار سُبحاني سڄڻ اڄ سير تي سنڀريو

  دود دونهان دل اندر دلبر دُکايا اوچتا

تصوير اڳيان تنهنجي ڏينهن رات رنو آهيان

  ڪيئن ڪريان ڪيڏانهن وڃان، ڪنهن سان ڪريان هي حال دل؟

ڪالهه تنهنجي شهر ۾ اڄ به تنهنجي شهر ۾ 

اچي منهنجي اڱڻ انور قريبا قرب ڪاريو اڄ 

پرت پاريندي پلئه پيم سڪ سندو سودو سلف 

نينهن وارن جي نياپي ساڻ ٿيا ناچاق، چاق 

واهه جا ديدار ٿيا دلدار آيو اڄ اڱڻ 

در ڇڏي دلدار جو ٻئي در وڃڻ آهي عبث 

حسن وارن لئه هميشه جيءَ ۾ جايون جوڙ جوڙ 

تنهنجي عشق اندر آئون ڏينهن رات چريو آهيان  

واٽ ورتي مون وفا جي، ڀل ٿئي هو بيوفا 

ڪالهه تنهنجي شهر ۾، اڄ به تنهنجي شهر ۾

وڌ مِٺائي کان مِٺو، نالو مِٺي جو آ مِٺو 

مون سان ڪريو مدد ڪا، دل جي اٿم تلاش 

اسان جي دل اوهان لاءِ سڪي ٿي يار سالن کان 

مٺا منظور مون کي آ، جي ماريندين، جياريندين 

ڪو دوا جي آسري ۽ ڪو دعا جي آسري 

دلربا دلدار دلبر، آهي بي شڪ بي نظير 

هم جنس هڪ جيڏن ۾، تون بي نظير آهين! 

هڪ نظر مون ڏي ڏسڻ سان تو وڏو ٿورو ڪيو 

جي نه ملندين جيءَ جيارا، عيد اکڙيون ڪيئن ڪنديون 

عقل اُمالڪ ويو اڏامي، عشق جڏهن کان ٿيو هَسوار 

دل جو ويرانو نه ٿئي، دلبر سوا آباد شاد 

هڪ چهرو جو چشم خواب ۾ هو

زخم دل بنجي ته ڏس، خون جگر بنجي ته ڏس 

اکين ۾ چند لڙڪ لڪائي کڻي تون هل 

رهيو وڄ جي وڪڙ ۾ آهي، منهنجو آشيان ورهين

رات ڏينهن حوا جي ڌيئر جي حيا نيلام ڏس

باغ باقي آهي باغبان نه رهيو

چنڊ نڪري ايندو اعتبار ته ڪر

آئون ڇو چوان ته هتان ۽ هتان کان پيئان ٿو

کوليو نه دوستو! لبِ اظهار ماٺ ماٺ

توهان سان مشورو ضروري آ

بحر بر کي ڳولجي شمس و قمر کي ڳولجي

رات هن کي به خواب ۾ ڏٺم

ڪِرڻن کي آفتاب بنائي رهيو آهيان

آزمايل کي وري آزمائي نه سگهياسون

ستارن ۾ تون آن، بهارن ۾ تون آن

هميشه رهيون آهن توکي شڪايتون ڪيئي

دل منهنجي دنيا کان ڇو بيزار آ

مون کي حياتي ملندي، قاتل قضا کانپوءِ

بلبل آ گسلتان ۾ پروانو انجمن ۾

نه ٿو اچي ڪوئي، نه اچي خطادار جي در تي

چمن کي مالهيءَ لٽيو به آهي

ستارن ۾ تون آن، بهارن ۾ تون آن

چنڊ چهرو نيڻ نرگس، جسم مرمر جي مثل

هي جذبو موسمي شبنم نه آهي

حال اهڙو آهه ٿيو ان بزم عشرت کانسواءِ

تعارف

ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا

5.0

(ڪُل 0 رائين آڌار)



ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.

  • ليکڪ مولوي محمد يامين شورو
  • ڇپيو ويو 2015
  • ڇپائيندڙ سنڌي ادبي سنگت، باغِ چنه
  • ڇاپو پھريون
  • عالمي ڪتاب نمبر
  • آن لائين ٿيو 02/May/2018
  • ترجمو آھي؟ جي نہ
  • ٽيڪسٽ ۾ آھي؟ جي ھا
  • لاٿو ويو 736 ڀيرا

ڪتاب ۾ ٽِڪليون