آئون ڇو چوان ته هتان ۽ هتان کان پيئان ٿو
هميشه آئون ته تنهنجي نظر مان پيئان ٿو.
چانڊاڻ جا وکري وئي دل جي اڱڻ ۾،
چنڊ رات ۾ آئون رشڪ قمر مان پيئان ٿو.
ڪڏهن جي يار جي يادن جو ڪجهه خمار لٿو،
گهرائي گهرائي آئون باد سحر کان پيئان ٿو.
شبِ فراق ۾ مون کي جا غنودگي آئي،
ترش تلخين سان ٻڏل نيشتر مان پيئان ٿو.
زمانه وارن کي هن جي خبر ناهي شايد،
دوا جي آڙ ۾ آئون چاره گر کان پيئان ٿو.
اهي رند آهن جو ميڪده مان پيئن ٿا،
جنهن کي سليقو آ اهڙي بشر کان پيئان ٿو.
اي دوست! ”شوري“ جي ميڪشي تي ايترو ته نه جل،
سوال توکان آهي ته ڇا؟ تنهنجي گهر مان پيئان ٿو.
***
30 نومبر 1984ع ڳوٺ سومرو لغاري سريوال