او پانڌي! پرينءَ ڏي پرت جو پيغام هي پهچائجو
چِڪندا رهن ٿا چاڪ مون، تن تي لَبن لِب لائجو.
آهن اکيون اڄ آتيون، جانيءَ لئه پائن جهاتيون،
روئنديون رهن ڏينهن راتيون، تن جوت ڪا جاڳائجو.
ڪَيَئي عطا قدرت حُسن، مون کي هِجر حَسرت حُزن،
سَوَ پيا سڌن ۾ هِت سِڪن، مون تي مَهر موٽائجو.
سِڪندي ٿيا ڪي سال مون، هاڃي هنيا هي حال مون،
هاڻي ڀلا ڪر ڀال مون، عاجز نه وڌ ايذائجو.
پرتون پرين! پيو پاڙيان، سينو سِڪن ۾ ساڙيان،
ڳوڙها ڳلن تان ڳاڙيان، رهي رات روح ريجهائجو.
آهون اچن تارا تڪي، پيارا اڃا پهتا نه ڪي،
سَنڌ سَنڌ سڄڻ ساريو سِڪي، دم دوستيءَ دهرائجو.
اڄ عشق جا اُڌما اُٿن، من ۾ مجازي مچ مچن،
پويان پساهه ”شوري“ پُڄن، دلبر اچي دفنائجو.
***
(9 جنوري 1984ع سومرو لغاري سريوال)